Ο τελευταίος αποχαιρετιστήριος λόγος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου. 1ο μέρος
«Αδελφοί
μου αγαπητοί, μη μου επιλάθεσθε όταν υμνείτε τον Κύριον, αλλά μνήσθητέ
μου του πόθου και της αγάπης και ικετεύσατε τον Θεόν, ίνα με αναπαύση
μετά των δικαίων ο Κύριος».
Όταν
θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές εγώ δεν θα ευρίσκομαι πλέον εις αυτήν
την ζωήν. Η ελπίς μου είναι ότι θα ευρίσκομαι εις το έλεος του Κυρίου.
Δεν
έχω τίποτε άλλο βέβαιον παρά μόνον την ελπίδα εις τον Κύριον. Δεν μου
απομένει τίποτε άλλο παρά μόνον η αίτησις ο Κύριος να δείξει επιείκεια
εις την κρίσιν Του και να με συγχωρέσει.
Ηγάπησα
τον Σωτήρα μου με όσην δύναμιν είχε η ψύχη μου. Εκείνος που ετάζει
καρδίας και νεφρούς το γνωρίζει. Πολλές φορές ο Σατανάς με έσπρωξε να
κάμω πράξεις και σχέδια και να λάβω αποφάσεις που φοβούμαι ότι επίκραναν
τον Κύριόν μου, τον πολυεύσπλαγχον, ο οποίος πολλά τάλαντα μου
ενεπιστεύθη.
Τάχα εμιμήθην τον τα πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ηργάσθην δια την δόξαν Του η μήπως επεδίωξα την ιδικήν μου δόξα και προβολή;
Αυτό δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω και φεύγω από τον κόσμον φοβούμενος ότι δεν εκατόρθωσα να διακρίνω πάντοτε την διαφοράν.
Εργάσθηκα
επάνω εις το καθήκον μου με όσην δύναμιν είχα και με την βοήθεια του
Θεού πολλά εκατόρθωσα. Όμως όσες φορές εσημείωνα επιτυχίες, ησθανόμην
μεγάλην ψυχικήν ικανοποίησιν.
Τάχα
οι κόποι μου να είχον αυτόν τον σκοπόν; Και να επραγματοποιήθη λοιπόν
εκείνο που είπε ο Κύριος μου, δι΄ όσους ικανοποιούνται για μιαν καλήν
πράξιν των, ότι ως εκ τούτου απέχουσι του μισθού αυτών;
Το
μόνον που με παρηγορεί και με φωτίζει είναι ότι το έλεος και η αγάπη
του Θεού είναι απείρως μεγαλυτέρα πάσης αμαρτίας, και η προσευχή είναι η
οδός της σωτηρίας και της αληθούς χαράς.
Γι΄
αυτό και σας ικετεύω με όσην δύναμιν έχει πλέον η φωνή μου, αδελφοί μου
και τέκνα μου, μη με λησμονήτε εις τας προσευχάς σας. Κάμετε και δι΄
εμένα ένα Σταυρόν από την καρδιά σας. Ανάψατε ένα κεράκι για την ψυχή
μου.
Εις
τον βίον μου, αφεύκτως πολλούς αδελφούς μου επίκρανα, είτε δικαίως είτε
αδίκως - ποίαν σημασίαν έχει η διάκρισις αυτή; Η Διοίκησις καθίσταται
εις εκείνον που βαρύνεται με την ευθύνην ασκήσεώς της, πολλάκις ως δήγμα
φοβερόν. Τέκνα μου, η σφραγίδα της Διοικήσεως έχει αγκάθια πολλά.
Γονατίζω
εμπρός εις όσους ηδίκησα - εκουσίως η ακουσίως - και τους ικετεύω να με
συγχωρήσουν από τα βάθη της καρδίας των, δια να εύρη έλεος και
ανάπαυσιν η ψυχή μου ενώπιον του Δικαίου Κριτού.
Από
τα βάθη της ψυχής μου συγχωρώ όλους όσους τυχόν με ηδίκησαν. Αυτή είναι
η ζωή των ανθρώπων - πόθοι, όνειρα και επιδιώξεις, προσπάθειαι και
τόσαι άλλαι φροντίδες δια την επίγειον ζωήν, που δεν μας αφήνουν να
κατανωήσουμεν εις βάθος, ότι είμεθα περαστικοί διαβάτες εις τον κόσμον
τον επίγειον.
Καθώς
είπεν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «όναρ έσμεν ούχ΄ ιστάμενον, φύσημα
τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναύς επί θαλάττης ίχνος
ουκ έχουσα».
