Είναι γνωστό πως το κράτος των Ρωμιών συνδέεται άμεσα με τους Έλληνες!!!
Ρωμαίοι ή Ρωμιοί καλύτερα ονομάζονταν οι κάτοικοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που πολύ αργότερα ονομάστηκε Βυζάντιο.
Η Αυτοκρατορία αυτή συνδέθηκε άμεσα με τον Χριστιανισμό και ειδικότερα με την Ορθοδοξία, και πολλές φορές στην διάρκεια της χιλιόχρονης και πλέον ιστορίας της, η ζωή και η πολιτική του κράτους είχε σχέση με θέματα θρησκευτικού χαρακτήρα.
Ο Θεός, ο Χριστός και η Θεοτόκος κατείχαν ύψιστη θέση στην καρδιά των Βυζαντινών που πίστευαν ότι πολλές φορές είχαν σωθεί και όφειλαν την ύπαρξη τους στην Θεοτόκο ή στην Χριστό!
Η πρώτη φορά που ο Θεός έδωσε σαφές μήνυμα στους Ρωμαίους ήταν Στις 27 Οκτωβρίου του 312 όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε το όραμα του Σταυρού στον ουρανό και το θεϊκό πρόσταγμα «ἐν τούτῳ νίκα», για να νικήσει στη συνέχεια τον Μαξέντιο στη μάχη στην Μουλβία γέφυρα, έξω από την Ρώμη.
Μετά από αυτό το θαυμαστό γεγονός ο Αυτοκράτορας ίδρυσε την Νέα Ρώμη δηλαδή την Κωνσταντινούπολη η οποία έγινε η νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας.
Στην παρούσα περίπτωση είχαμε υπακοή στην Θεία θέληση και το αποτέλεσμα της ήταν ο θρίαμβος για τους Ρωμιούς, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε βαθιά θρησκευόμενο κράτος που για τις νίκες ή τις σύμφορες τους έψαχναν την αιτία στα μηνύματα του Θεού.
Το δεύτερο Θεϊκό μήνυμα προς τους Ρωμιούς ήταν κατά την περίοδο της εικονομαχίας 8ο - 9ο αιώνα οπού οι στρατιωτικές αποτυχίες της Αυτοκρατορίας θεωρήθηκαν ότι ήταν οιωνός εξαιτίας της λατρείας των εικόνων.
Για πάνω από 100 χρόνια η Αυτοκρατορία συγκλονίστηκε από συγκρούσεις, διωγμούς και αψιμαχίες και μόνο όταν η Εκκλησία ξεκαθάρισε ότι δεν λατρεύονται οι εικόνες αυτές καθαυτές αλλά τα πρόσωπα που απεικονίζονται σε αυτές επήλθε η ειρήνη και η σταθερότητα.
Έτσι κυλούσε η ζωή των Ρωμιών που ήταν συνδεδεμένη πάντα με την Θρησκεία και τον Θεό, μέχρι το σχίσμα των Εκκλησιών το 1054.
Το 1054 οι Εκκλησίες χωρίστηκαν σε Ανατολική Ορθόδοξη, και Δυτική Καθολική του Πάπα, τον οποίο η ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός των άλλων τον χαρακτήρισε ως Μέγα Αιρεσιάρχη....
Οι όποιες ενέργειες για ένωση των Εκκλησιών ή προσέγγιση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον Παπισμό κατέληξαν σε βατερλό για τους Ρωμιούς και οπωσδήποτε η Θεία θέληση συνέβαλε δραστικά ώστε να αποτραπεί αυτή η κίνηση.
Όταν το 1204 ο Αλέξιος Δ΄ υποσχέθηκε στον Πάπα της Ρώμης εκτός από χρήματα και υποταγή των Ορθοδόξων στον Παπισμό αν οι Σταυροφόροι βοηθούσαν να επανέλθει ο πατέρας του στον θρόνο, τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι που τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε και καταλεηλατήθηκε με αποτέλεσμα η ένωση των εκκλησιών να αποτραπεί και οι Ρωμιοί να πνέουν τα λοίσθια κατά του Παπισμού...
Αντίθετα όταν ανήλθε στο θρόνο των Ρωμιών (Της Νίκαιας) ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης και οι διάδοχοι του που αντιστάθηκαν σθεναρά στις Παπικές αξιώσεις, ο Θεός έδωσε ξανά την Βασιλεύουσα στους Βυζαντινούς και η αυτοκρατορία έδειξε σημάδια ανασύνταξης.
Αργότερα όμως ανά τακτά χρονικά διαστήματα σχεδόν όλοι οι Αυτοκράτορες ξανά επιζητούσαν την ένωση των εκκλησιών.
Ταυτόχρονα όμως πάλι η Θεία βούληση έφερε έτσι την κατάσταση που όσο η Ορθοδοξία προσπαθούσε να έρθει κοντά στον Παπισμό, τόσα περισσότερα προβλήματα προέκυπταν για το κράτος που άρχισε να έχει φθίνουσα πορεία και να απειλείται από Βάρβαρους λαούς, όχι μεγαλύτερης ισχύος από άλλους που είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία στο παρελθόν!!!
Η Οθωμανική προέλαση στην Μικρασία έκανε τον αυτοκράτορα Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγο (1341-1391) να αποταθεί δύο φορές στον Πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ’ (1352-1362) στην Αβινιόν, υποσχόμενος πλήρη υποταγή. Έστειλε, μάλιστα, τον γιο του Μανουήλ το 1355 ως όμηρο. Αλλά και ο ίδιος ο Ιωάννης μετέβη στον Πάπα Ουρβανό Ε’ (1362-1370) στη Ρώμη. Η συνάντηση κατέληξε σε πλήρη συμφωνία (1369) με την επίσημη αποδοχή της παπικής διδασκαλίας.
Η συνεχώς διογκούμενη οθωμανική απειλή όμως δεν επέτρεψε να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα από όλες αυτές τις αποτυχίες και την συνεχή διάψευση των ελπίδων. Αληθινά απονενοημένο διάβημα μπορεί να θεωρηθεί η τελευταία και σπουδαιότερη ενωτική προσπάθεια, η Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/39).
Στη συνέχεια οι Οθωμανοί άλωσαν την Κωνσταντινούπολη με όλα τα τραγικά γεγονότα και έτσι αποτράπηκε η ένωση των Εκκλησιών, ενώ στον Πατριαρχικό θρόνο ανέβηκε ο ανθενωτικός Γεννάδιος Σχολάριος.
Το σαφέστατο μήνυμα του Θεού προς τους Ρωμιούς λοιπόν μπορεί με σιγουριά να θεωρηθεί ότι ήταν αυτό της αποτροπής προσέγγισης με τους Παπικούς.
Και επειδή οι Βυζαντινοί δεν έπαιρναν το μήνυμα ο Θεός επέτρεψε την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την υποδούλωση στους Τούρκους, αλλά όχι στον Πάπα...
Ακολούθησε σκληρή σκλαβιά τετρακοσίων χρόνων όταν θέλησε να ακούσει ξανά τον λαό του, που στην πορεία είχε γίνει ξανά αντιπαπικός και έτσι επέτρεψε την απελευθέρωση του από τον Τουρκικό ζυγό.
Η επικράτηση των Ελλήνων ήταν τέτοια που το 1920-1921 ανακατέλαβε μεγάλο τμήμα της Ιωνίας, αλλά και στον Βόσπορο ακόμα αφήχθει Ελληνικός στόλος...
Μετά από αιώνες η βασιλεύουσα ήταν έτοιμη να περάσει ξανά στα χέρια των Ρωμιών.
Ενώ συνέβαιναν αυτά όμως, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέταζαν ήδη την προσέγγιση με τον Καθολικισμό και την ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Παπικό Γρηγοριανό ημερολόγιο, κάτι που τελικώς έγινε πράξη το 1924.
Πράξη όμως έγινε και η καταστροφή της Σμύρνης, η απώλεια της Ιωνίας και της ανατολικής Θράκης...
Ξανά το μήνυμα του Θεού ήταν ξεκάθαρο δηλαδή, και μέσα σε αυτές τις συμφορές απομακρύνθηκε η προσέγγιση των Εκκλησιών.
Η κατάσταση υπήρξε στάσιμη μέχρι που στον Πατριαρχικό θρόνο το 1948 ανέβηκε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας οπού έκανε το μεγαλύτερο άνοιγμα της Ορθοδοξίας προς τον Παπισμό με τον ιστορικό εναγκαλισμό του με τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ την άρση των αναθεμάτων και την αποκατάσταση σχέσεων με τον Καθολικισμό.
Σχεδόν πριν ἀλέκτωρ φωνήσει τρὶς σκληρός επήλθε επί της Πατριαρχίας του και ο πέλεκυς της Θείας δίκης αφού το 1955 ο Ελληνισμός της Πόλης ξεριζώθηκε και ουσιαστικά το Πατριαρχείο έμεινε χωρίς ποίμνιο...
Εν το μεταξύ το κέντρο της Ορθοδοξίας είχε ήδη μεταφερθεί προς Βορράν και συγκεκριμένα στην Μόσχα οπού ανακηρύχτηκε ως η τρίτη Ρώμη, και μάλιστα όσο αυτή ζύγωνε προς τον Θεό τόσο ισχυρότερη γινόταν, πράγμα που εξακολουθεί μέχρι και τις μέρες μας!!!
Ο δε Πατριάρχης Μόσχας μάλιστα ουδέποτε έχει συναντηθεί με τον Πάπα...
Η δε Ρωμιοσύνη εξακολουθεί να αναζητεί την λυκοφιλία του Παπισμού αγνοώντας επιδεικτικά τα Θεϊκά μηνύματα τόσο επί Πατριαρχίας Δημητρίου όσο ακόμα περισσότερο επί Βαρθολομαίου.
Ο Ελληνισμός της Πόλης φτάνει δεν φτάνει τις δυο χιλιάδες, η Ιωνία με την Σμύρνη και τις αλησμόνητες πατρίδες χάθηκαν ενώ στον Ελλαδικό χώρο είχαμε ένα ακόμα Θεϊκό μήνυμα που όμως δεν είδαμε...
Αυτό ήταν στα 1940 όταν ο Ελληνικός στρατός πολεμούσε κατά των Ιταλών στα Ελληνοαλβανικά σύνορα...
Η Μεγαλόχαρη παρουσιάστηκε σε Έλληνες Στρατιώτες και τους χάρισε την νίκη...
Για μια ακόμα φορά ο Θεός δεν επέτρεψε την υποδούλωση στους Παπικούς, αλλά μας επέβαλε και κανόνα εξαιτίας της ανυπακοής μας στην βούληση του!!!
Μέχρι πότε όμως δεν θα υπακούν οι Έλληνες στα μηνύματα του Θεού, και πολύ περισσότερο μέχρι πότε είμαστε ικανοί να μετράμε τις καταστροφές μας λόγο της ανυπακοής μας;
Γιατί αδυνατούμε να λάβουμε τα μηνύματα του Θεού και γιατί ο Πατριάρχης μας επιμένει τόσο πολύ να μας φέρει κοντά με τους Καθολικούς όταν έχουμε τόσα παραδείγματα ότι ο Θεός δεν το θέλει;
lougaNTINA
http://lougantina.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3017.html
